Geschreven door Levien Vermeer, in opdracht van Vrijwilligerssteunpunt Gorinchem
De boodschappentaxi is voor veel mensen een uitkomst en een uitje. 'Het is soms zelfs hun enige uitje van de week', weet Rob Tamminga (69). De rustige en vriendelijke vrijwilliger brengt één dag per week ouderen naar het Piazza Center met de gratis boodschappentaxi.
Dat is niet alleen een kwestie van heen en weer rijden, maar een sociale activiteit, vertelt hij. 'In de auto kunnen ze hun ei een beetje kwijt bij mij. Ik krijg veel persoonlijke verhalen te horen, bijvoorbeeld over hoe eenzaam iemand is. Dat doet wat met me.' Rob tipt mensen af en toe over mogelijkheden om de deur uit te komen, maar in de praktijk valt dat niet mee. 'De activiteit is vaak te ver weg, de meeste van mijn klanten lopen heel slecht.' Hij biedt wel een luisterend oor: 'Ik probeer me in hun situatie te verplaatsen. En als iemand in de ellende zit, vind ik het fijn die persoon op te beuren.'
Kilometers
Meestal heeft hij zo’n acht klanten op een donderdag. De mensen zijn ingedeeld in tijdzones. 'Ik haal iemand op en zet die persoon af bij het winkelcentrum. In de tussentijd breng ik iemand die klaar is met boodschappen doen weer naar huis, zet de tassen desgewenst binnen, en haal de volgende op.' Hij heeft geen hekel aan autorijden. De gepensioneerde hoofd technische dienst voor kantoor- en postbehandelingsmachines was voor zijn werk altijd op pad. Rob vertelt: 'Door heel Nederland stonden kantoor- en postmachines die onderhouden moesten worden. Als ik net in Leeuwarden zat, moest ik soms voor een spoedstoring ineens naar Maastricht, dus ik heb heel wat kilometers gemaakt.'
En trouwens, in zijn vrije tijd reed en rijdt hij niet veel minder. 'We zijn met de caravan in Hongarije, Italië, Spanje, Duitsland en Frankrijk geweest.' Toen hij nog werkte, maakte hij samen met zijn vrouw verre reizen. 'Die wilde ik niet uitstellen tot na mijn pensioen.' Zo verkenden ze Nieuw Zeeland, New York, Vietnam, Cambodja en Thailand. De mooiste ervaring deed hij op in Nova Scotia, de noordoostelijke provincie van Canada. 'Met een speedboot zijn we de zee op gegaan en hebben orka’s gespot. Dat is zo fantastisch, dat vergeet ik mijn hele leven niet meer.'
Leuk tijdverdrijf
Rob woont wel in Gorinchem, maar is geen ‘Bliek’: 'Nee, ik ben een geboren en getogen Amsterdammer.' Hij ging op zijn tweeënzestigste met pensioen en is al vrij vlot het vrijwilligerswerk in gerold. 'Ik ben geen lezer, maar tuinier graag en wandel veel, samen met mijn vrouw. Maar we hoeven niet meer op de kleindochters te passen, want dat zijn al tieners. De oudste van bijna zeventien voetbalt bij Feijenoord en Oranje, ja daar ben ik wel trots op.' Dus hij zocht wat meer invulling. 'Zo’n dag in de week is een leuk tijdverdrijf, waar je ook nog erkenning voor krijgt.' Eerst maakte hij deel uit van het preventieteam. 'Ik liep dan een paar uurtjes per week in het Piazza Center rond om veiligheid te creëren voor de bezoekers, en diefstal te voorkomen.'
Hij haalt een grappige anekdote aan. 'Omdat ze iets in het schap zoekt, merkt een mevrouw niet dat ik haar portemonnee pak, die open en bloot in het mandje van haar rollator ligt. Als ze me aankijkt vraag ik: mist u niets? Toen schrok ze wel. Mijn klanten bij de boodschappendienst maak ik ook bewust van de gevaren, zodat ze hun portemonnee goed opbergen, en het hengsel van hun tas ergens omheen doen.'
Uit je bubbel
De boodschappentaxi wordt door Stichting Klussendienst Gorinchem geregeld. Rob merkt op:'We rijden in een gloednieuwe auto, gesponsord door garage Kooijman.' De Klussendienst helpt ouderen vanaf 65, gehandicapte en langdurig zieke inwoners zelfstandig te blijven wonen en leven. Voor maar twintig euro per jaar kun je lid worden om gebruik te maken van de aangeboden diensten, zoals de gratis boodschappentaxi. Het ledenaantal van de Klussendienst, op dit moment ruim elfhonderd, wordt wekelijks naar boven toe bijgesteld. Leden kunnen tegen bijbetaling van vijf euro desgewenst een ritje binnen Gorinchem maken. 'Die betaalde taxiritten neem ik ook weleens waar', zegt Rob. 'En zou ik een keer ziek zijn of niet kunnen, dan neemt een collega-vrijwilliger het van me over.'
Op de vraag wat hem op de been houdt in het leven, antwoordt hij: 'Alles; m’n kinderen, kleinkinderen, m’n vrouw. Als daar iets mee gebeurt dan heb ik het moeilijk.' Hij kent geen grote angst: 'Die moet je niet hebben', antwoordt hij stellig. 'Lééf…' is zijn devies. Tegen iedereen, die met pensioen is of binnenkort gaat, zegt Rob: 'Vrijwilligerswerk haalt je uit je bubbel; je komt onder andere mensen dan familie en vrienden. Zo word je ook weer betrokken bij wat er in je omgeving gebeurt. Bovendien word je hulp enorm gewaardeerd.' Eind november staat het jaarlijkse etentje met alle medewerkers van de Klussendienst op de planning. 'Zo’n dinertje verstevigt de onderlinge band', vindt Rob.
Meer lezen over de Klussendienst: www.klussendienstgorinchem.nl
Geschreven door Levien Vermeer, in samenwerking met Vrijwilligerssteunpunt Gorinchem
