Roos de Fijter is vrijwilliger in Wijkcentrum Rozenobel
De vraag: ‘What is your story?’ (wat is jouw verhaal), kwam vanmorgen nog aan de orde tijdens een vergadering van Stichting Wijkcentrum Rozenobel. Het is de slogan waar de site mee opent. Roos de Fijter (75) was als vrijwilligster ook aanwezig, om de invulling te bespreken van de ‘Kom erbij-week’. Later bleek dat ze er toen al een halve dagtaak op had zitten, maar daarover later meer. De slogan wordt er in praktijk gebracht, onder andere tijdens de mannenmiddag, door de mannen te vragen iets te vertellen uit een bepaalde leeftijdsperiode. ‘Daar komen zulke leuke dingen uit’ weet Roos, om te vervolgen:’De quiltgroep is ook zo gezellig, die bestaat al dertig jaar. De dames vertrouwen elkaar en zijn daarom open over hun wel en wee.’ Tien jaar geleden kwam Roos bij de Rozenobel wonen aan het Dukatenplein in de Gorcumse Haarwijk, onderdeel van een seniorencomplex met 48 appartementen. Ze legt uit hoe ze het vrijwilligerswerk in rolde: ‘Ik hou van mensen en ik was alleen, had tijd en energie. Omdat ik zag dat er dingen te doen waren, heb ik die opgepakt.’
Wijkcentrum voorziet in behoefte
Volgens Roos zijn er genoeg ouderen die vereenzamen, en komt dat niet alleen doordat ze familie en vrienden verloren hebben. ‘Veel mensen zijn beschadigd, waardoor ze zich afsluiten. Maar iedereen kan hier terecht.’ Ze begeleidt diverse activiteiten. ‘Ik zet de zaal klaar, zorg voor koffie en thee, verwelkom de bezoekers, en sta open voor iedere persoon die ik ontmoet.’ Een aantal jaar geleden heeft ze even de verantwoordelijkheid gehad voor de programmaorganisatie, maar dat lag haar niet. ‘Gelukkig zijn er twee Wijkcentrumbeheerders gevonden; Anneke Heidema en Connie Kegel. Die hebben er echt iets van gemaakt. Het is heel erg opgeschaald sinds ik hier kwam, en het centrum voorziet echt in een behoefte. Er is een koffie-uurtje, een kaartclub, er worden taallessen gegeven, en er zijn nog veel meer activiteiten. Op maandag kan er voor drie euro geluncht worden.’ Roos is tevens betrokken bij de buurtmaaltijd die één keer per maand gehouden wordt, en helpt bij praktische zaken, met de voor- en najaarsmarkt bijvoorbeeld.
Herinneringen
Ze was in Amerika op bezoek bij haar jongste zus, toen Roos werd gebeld met de vraag of ze geïnterviewd wilde worden over haar vrijwilligerswerk. Door het kleurrijke bordje ‘Shalom’ op haar voordeur, een landkaart van Israël in de gang en de pocket ‘Mijn leven’ van Golda Meïr op een boekenstapel, zijn we benieuwd naar ‘the story’, het verhaal van Roos. ‘Ja, ik heb na mijn opleiding als verpleegkundige een jaar in Israël gewerkt, en later nog eens twee maanden. Ik heb me nooit ergens zo thuis gevoeld, de Israëliërs zijn prettig onbevangen.’ Haar wieg stond op de ouderlijke boerderij in Giessen-Oudekerk. ,,We waren met negen kinderen. Zes broers en zussen wonen hier in de buurt, dat is heel fijn.” Haar man Henk en zijzelf kregen vier kinderen. Ze woonden een periode in België en in Luxemburg, en de oudste dochter woont daar nog steeds. Haar man overleed in 2015, nadat ze hem zelf heeft kunnen verzorgen in de Bannehof. ‘We hebben daar nog twee heel mooie jaren gehad, en als je alleen overblijft leef je op herinneringen’, zegt Roos dankbaar.
Bestemming
Wat de halve dagtaak betreft; van drie tot zes uur vanmorgen heeft ze zo’n tweehonderd ochtendkranten bezorgd, van acht verschillende titels. ‘Dat doe ik nu alweer vijf jaar, dus dat zijn ook vijf winters hè’, glimlacht ze veelbetekenend. ‘Ik vind het heerlijk, ben er in de coronatijd mee begonnen. Er viel toen opeens zoveel stil, daardoor kreeg ik hoge bloeddruk en ik sliep slecht. Maar toen ik met de kranten begon was dat gelijk over.’ Ze is, behalve in de Rozenobel, eveneens vrijwilligster in het hospice en is mantelzorger van een psychiatrische patiënt. Daarvóór heeft ze drie jaar lang een meervoudig gehandicapt kind verzorgd, waarmee ze nog regelmatig gaat wandelen. ‘Ik ben geen stilzitter, en het contact met mensen brengt me veel vreugde’, zegt ze daarover. Om haar heen in de woonkamer staan beeldjes van een uil, koolmeesjes, konijntjes en poesjes; is ze soms verzamelaar? Roos schiet in de lach; ‘Nee hoor, ik heb alles gekregen, het zijn cadeautjes.’ Ze kijkt enigszins kritisch in het rond en concludeert dan:‘M’n inrichting is misschien aan renovatie toe, maar we krijgen een hemelse woning, dus ik denk: dan is het hier al gauw goed.’ Haar relatie met de Schepper van hemel en aarde is haar houvast in het leven, maakt ze duidelijk. ‘Al de rest vloeit daaruit voort. Ik had altijd wel vragen, zo van ‘er moet toch meer zijn in het leven’? Op m’n 22ste ben ik tot geloof gekomen, en daarmee heb ik mijn doel en bestemming gevonden.’ En, merkt ze eenvoudigweg op:’Als je klaar bent om te sterven, kun je ook leven.’ De fotograaf en ik zijn onder de indruk van haar rijke verleden, en van haar huidige leven, dat nog steeds bijzonder gevuld blijkt.
Meer informatie: www.rozenobel.nl
Geschreven door Levien Vermeer
Tot stand gekomen in samenwerking met Vrijwilligerssteunpunt Gorinchem
